Mendil

sâf tutamadýk yan’ a yana
cenazeleri uðurlarken sýkýþtý insanlýðýmýz.
bizi ölüm ve doðum yan yana getiriyor,
gerisi yalnýz yasýmýz.

sað cebi hayat sol cebi ölüm
kuþ konmayacak yüzümde yanan kandile.
çocukluðunu vurmuþ býçak geniþliyor böðrümüzde
ah !
ölümü gördüm gözlerimde
sarýp sarmalayýn beni beyaz mendile

insaný býraktýðý gibi durmayacaðýný biliyordu tanrý,
boþunaydý coþmamýz.
hepimizin cebine cepsiz bir mendil uzattý
mendilin cebini aradýðýmýz gündür gökyüzüne koþmamýz.

bana uðurun gözlerinden bir dünya ver.
al beni böl! külümden yeniden yarat
yada dünyayý kýr baþýmdan geçir
savur küllerimi ceylanýmýn düþtüðü yere
ertesi gül olsun hayat.

zamanla büyüyen bir dünyaydý,
ömürden beslendi
sýnýr boyu duvar,
duvar ki;
ressamý meçhul kurþun izleri.

cebini arýyorum mendilin
büyüdü de çocukluðum dünyanýza sýðmadý..


yüksel batu
Sosyal Medyada Paylaşın: