Islık
Islýk
karý deþen gülün heyecaný kalmadý içimde.
dili olsa da söylese kar
çiçeðin korkusudur açmýyor baðban olduðum bahçemde.
mülteci baharlar geçiyor
mürekkebi aðrýyan hüznümde
saçlarýmda bir parmak sancýsý.
dilimi kaybettim umudu acýyan küflü coðrafyanýn
ana-rahminde.
terketti herþey
adýný yazdýðým taþlar senden daha uzak
parçalandý canýndan umudum göðsümde.
benzimde bahardan ayrýk açan,zehirli bir yaprak sarýsý.
büyük kentlere vurdum keten yalnýzlýðýmý
çürütemedim her gün bir nefes öldüren
dolu dizgin kalabalýðýn kimsesizliðinde.
isyan kýrmýyor alnýmda ki yazgýmý.
oysa
sürgün yürüttü kalbimi ýslýksýz kentlere .
beton yýðýnlarý hapsetti umudu
büyüdü kentlerin vebasý
kaldýrýmlarý ýslatan yaðmurlar
yüzü deðmedi topraða
kir bürüdü ýslanmadý yüreðin çýrasý..
/
doðu penceremde soluyor iki saksý.
bir ceylan öldü aþk ektiðim toprakta
bir uður gözlerini yumdu
iki gül kanadý gözyaþlarýmda
yüzüm yine doðduðum çorakta.
ölüm düðüm düðüm
bir gömleðin iki yakasý..
bir sabahtý güneþi omuzlarýna alarak gittiler
ve akþam küs yumaðý
gece kan revan
sabahý süpürdü hazan
þimdi
kuyusuna ömrü saðýyor dilsiz zaman..
bendim canýmý alan topraða hâlâ canýmý yazan
sesimde ölü bir kýrlangýçýn kanayan týnýsý..
/yüksel batu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.