Vazgeçişler Ustası

asla dememek için çok uðraþtým.
olmadý
"sevmek" dile gelmese bile
gözünün karasýna bulanmak,
acýdýðýný bile belli etmeden gecelerce yanmaktý
bunu da sen anlamadýn



ellerimin üþüdüðü o kuytuda
beni sen eden alnýmýn meçhul yazýsýndan
yeniden yeþermeyi bekleyen yar/a/dan
vazgeçtim

adýný zikrettiðimde cýlýz bir dal gibi titrerdi bedenim
tüm kýrgýnlýklarýmý senle iyi ederdim
ne zaman düþselesem alnýmdan öpen yine sendin
ki ben
tüm vazgeçiþlerimin ustasý
senden geçmeyi beceremezdim

topraða düþen kararsýz bir buðday tanesi gibi
ellerine çok direndim
kuraktý yalnýzlýðým
bahanesiyse sað yanaðýný örten saçlarýn

hep tekil bir topluluk gibi dimdik
güleç
ve cesurdum
mezapotamyayý uçarak geçen bir martý gibi
içerde aðýr yaralý
sadece çocukluðunla büyümek isteyen hýnzýr bir çocuk

vazgeçtim
bir daha asla dememek için ve
ýsýrarak çok kanattým dilimi
sustum bir uzak sevgili gibi

Sosyal Medyada Paylaşın: