sessizlik

býrakmýþsýn kendini bak bugün de
halin vaziyetin hiç iyi deðil
gözlerin sanki derin vadilere saklanmýþ
fýrtýna öncesi bir sessizliði anlatýyor
dudaklarýn desem bin yýldýr yaðmurun ýslatmadýðý
bozkýrýn öldüren kavruk sýcaklýðý kokuyor
kurak çatlaklarýndan kaç zamandýr sözcükler çýkmýyor.




hani kendini anlatsan diyorum,
o kuruyan dudaklarýndan
çýkarsan sözcükleri,
ýslansa sessizliðin lanetli sofrasý
ve sonra nakýþ nakýþ
raks eden o ruhun ortaya çýksa
hayat neþelense
gözlerine renk gelse
ne olacak diyorum.




sessizliðine terk ettiðin hayatý
tekrar geri alacaktýn kim bilir
ve birlikte her gün güleceðin
insanlarý var ederken
yaþam uçsuz bucaksýz
umudun düþ denizine dönecekti.




iþte o zaman her þey
týpký bir bahar gibi yeniden filizlenecekti
açýlacaktý gelincikler koyak yanaklarýndan
dökülecekti güller yüzünün her tarafýndan
ve sonra nisan yaðmurlarý ile bütün sözcükler
umudun þiirini,
hayatýn bilinmeyen hikayelerini çizecekti.




oysa þimdi sessizliðin týpký morg masasýna düþmüþ bir ceset sanki
buz gibi bir ölümün gölgesini düþürmüþ çoktan ruhuna,
vuracak seni mümkünü yok
bugün nasýl vurduysa yarýn da vuracak...


diyarbakýr/2014
Sosyal Medyada Paylaşın: