/ kýyamet önce içimizde kopar sonra, kýþýn beyaz örtüsü gibi sarar dünyamýzý/..
içimde gecenin þer düþleri ruhumun her geçidinde kurmuþ sýðýnaklar azýcýk tepinsem,gözlerimi güleç etsem bakýþlarýma sýcaklýk katsam seke seke yürüsem,baðýrsam ve avazým çýkana kadar özgürlük desem kim bilir ne tufanlar kopacak ne kýyametler kopacak ki bu kýyamet önce beni sonra nefes aldýðým bir hayatý vuracak.
hani ben vurulsam, titanik gibi alabora olsam inanýn böyle muzdarip bir þiir yazmazdým. kýzmayýn ama ben vurulunca bir denizin bütün mavisi al renge boyanacak.
ondandýr sessizliðim,ve çaresizliðim ondandýr yaþadýðým bu bocalama, sýrattan geçerken tabi düþmenin korkusu kadar yaþamanýn umudunu da içimiz de saklý tutuk her þeye raðmen.
biliyorum insan ölmeden ölümü de kabul etmez.
þimdi bu son celsede susarken Dicle gibi, Manzur’un coþan isyanlarý içimi öyle serinletiyor ki bütün ebabil düþlerin terlediðini hissediyorum.
Diyarbakýr/aralýk 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
AGRA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.