her gece üþüdüðüm sokaklardan geçiyorum ve her sokaðýn kendi türküsü vardý okunurdu her defasýnda yalnýzlýðýma týpký ölen birinin ardýndan okunan sela gibi ruhuma çöreklenirdi ebedi yankýsý.
tuzla buz olmuþ yýkýk bir enkaz olurdum o an iþte ve bazen de sadece kendisi ile konuþan akýl hastasý bir þizofrenin kendi kendine çizdiði alelade senaryolarýn içinde yalnýzlýðýný unutmaya çalýþan bir adam.
ne garip deðil mi? yalnýzlýðý aþmam,ya da aþmaya çalýþma isteðim oysa ne yaparsam yapayým yalnýzlýk sadece yaratýcýya aitti biz zayýf kullarýn baþarabileceði biþey deðildi.
bu yüzden tanrýnýn hükmüne karýþýp ona it olana ortak olma gibi bir deliliðimiz olamazdý. bize düþen sadece bu fýrtýnanýn her gece kederle boðduðu sancýsýný kim bilir iliklerimiz kuruyana dek çekmekti.
2014/diyarbakýr
Sosyal Medyada Paylaşın:
AGRA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.