masum bir çocuğun hikayesi..

Acý ve hüzün bana bakýyordu,gülümsüyordu,
Bazen bir yolcu oluyordu,yolunu bulamýyordu,
Bazende kendini arýyordu,ama hep kayboluyordu,
sevinçlerini yaþayamýyordu,
denizin mistik kokan derinliklerine dalýp dalýp kayboluyordu..

oysa o güneþin çocuðuydu hüzünlü olsa bile mutluydu,
parlayan bir yýldýzdý,çevresine devamlý ýþýk saçýyordu.
Yüzündeki mutlu yaþamý hep paylaþýyordu,acýlarý ise hep bir yere býrakýr onsuz yaþamaya çalýþýrdý...
O derin bir yitikti,o güneþin çocuðuydu hüzünlü yaþayamazdý...
hayalerini düþlerinde yaþýyordu,
o yitik sözcüklere hep orada bir anlam veriyordu,
herzaman mutlu bir tablo çiziyordu oysa o hep mutsuzdu..
karamsarlýk ve elemli yalnýzlýk yüzünden eksik olmuyordu,onunla yaþýyordu,onunla kalkýyordu,
O güneþin çocuðuydu,sessiz zamanlarýn sesi oluyordu,
yalnýzlýklarýn mutlu gölgesi,soðuk gecelerin mehtabý oluyordu,
sonbaharý terkeden,baharýn baþlangýcý oluyordu...

Gündüz aðlamazdý,oysa o hep gece aðlardý,
derin derin aðlardý,kimseler göremezdi,
gözyaþlarý bir sel olup bize akardý,
ama ne olursa olsun yaþamýn gülümseyen yüzü olduðunu unutmazdý,
O güneþin çocuðuydu,aþklarýyla,acýlarýyla,hüzünlü bakýþlarýyla bize mutlu bir yarýn olmaya,hayalerimize girmeye devam edecekti...
O güneþin çocuðuydu,çünkü bizi derin bir maviliðin ortasýnda rüzgarýn uðultusu ile bir baþýmýza býrakamazdý...
O kadim diyarlarýn hüzün kokan sessizliðiydi,hüzünle hüzünlenen,kederle kederlenen,aþkla þahlanan,aðlayan ile aðlayan,masum bir çocuktu,
yüzündeki çizgili tebesüm hiç bitmiyordu,
ÇÜNKÜ O GÜNEÞÝN ÇOCUÐUYDU..



Sosyal Medyada Paylaşın: