Kaptan Güvertesindeki Sessiz Çığlıklar

Aylardan kasýmdý, mevsim normallerinde bir akþamdý.
Boðazdan esen rüzgar deniz havasýný burnumuza sürüklüyordu.
Ay tam köprünün üstünde tüm ihtiþamýyla bize bakýyordu.
Soðuk biralarýmýzý yudumlarken efkarý çekiyorduk ciðerlerimize.
Gözlerimizde hüzünle karýþýk öfke yatýyordu.
Biz içtikçe daha fazla hüzün, daha fazla öfke kaplýyordu içimizi.
Ýsyanýmýz suskunluklarýmýzý ele geçirmek üzereydi.
Ýçimizdeki öfke nefreti çaðrýþtýrýyordu kalplerimize.
Nefretimiz aþkýmýzý aþýyordu o gece.
Parmaklarýmýz telefondaydý,
kulaklarýmýz seslerde.
Gece sessiz bir fýrtýnaya dönüþecekti.
Fýrtýna öncesi sessizliði yaþýyorduk.
Ay kayýp giderlen gözlerimizin önünden,
Deniz, rüzgar ve biz daha da hýrçýnlaþýyorduk.
Gecenin sonunu hiç düþünmeden yudumluyorduk içkilerimizden.
Sonu piþmanlýk sonu hasret sonu derin bir nefes.
Bunlarýn hangisiydi bilemiyorduk.
Geminin dümeninde Kaptan vardý.
Duygularý aðýr yaralý, isyaný sevgisinden ötede.
Derin dalgalarýn dehlizlerinden gelen bir nefreti kusmak istiyordu.
Beyni tüm bedenini ele geçirmiþti.
Hiç görmediðimiz kadar derinden, kalpten öfkeliydi.
Neden? Neden? Diye soruyordu kendine, beynine, kalbine.
Hüznü isyan olmuþtu artýk.
Gemi kontrolden çýkmýþtý, sessiz derin çýðlýklar yüzüyordu güvertede.
Anlamýný yitiren her þeye anlamlar yükleniyordu sanki.
Gece ýþýðýný karartýrken gözlerimizde,
Bir martý uçuyordu gök yüzünde.
Ýsyanýmýza ortak oluyordu sanki baðrýþlarýyla.
Ya da bir mesaj vermeye çalýþýyordu bilemiyorduk.
Etrafýmýz kalabalýktý, gülenler, raký-balýk yapanlar, hüzünlü þarkýlar...
Git gide büyüyordu Kaptan’ýn çýðlýklarý.
Ýsyanýn doruklarýndaydý hüznü.
Gözleri puslu, hüzünlü bir nefreti sergiliyordu etrafýna.
Öfkesi sevdiði kýza, kini kendine, küsüþü tüm dünyaydý.
Ýçinde duygu karmaþasý yaþamaya baþlamýþtý.
Bir yanda umutlarý, bir yanda nefreti, öfkesi, aþký, sevgisi...
Þimdi her þey bir ses kadar yakýn, bir kalp kadar uzaktý ona.
Her þey geçecekti biliyordu bunlara da bir el’veda diyecekti.
Sonra isyaný suskunluða býtaktý yerini.
Biraz rahatlamýþtý biraz acýyla dolmuþtu.
Bir kahve ýsmarladý kendine boðazýn karanlýk mekanýndan.
Kýrk yýllýk acýsýný içecek gibiydi.
Durdu, gözleri durdu ve bir þeyleri hissetti.
Gizemli bir masalýn kahramanýný gördü.
O masalcý kendisiydi ve bu masalýn kahramanýydý Kaptan.
Kahvenin kýrk yýllýk hatrýna kýrk yýl güleceðine and içti.
Ve tüm acýlarý yudumladý ve kalbinin derin sularýna gömdü.
Þimdi hayallerini gerçeklerle buluþturmaya doðru yola koyulacaktý.
Kaptan bu masalýn tek kahramanýydý.
Ve kendi masalýný yaratacaktý bir gün.
Çünkü Kaptan içindeki masalcý ruha inanýyor ve güveniyordu.
Gemisini terk etmemek üzere gerideki her þeye kocaman bir eyvallah Kaptan...

Alican Yýldýrým / Kaptan Güvertesindeki Sessiz Çýðlýklar
13.12.2013
Sosyal Medyada Paylaşın: