ansýzýn bir aðýt duyulur
rüzgârlar da yýrtýlýr çarptýðý daðda
kaç perde sürer hayat
kim yamar aðrýlarýmý
bir bakýr yýrtýðý þimdi yüreðim
eski
kirli
deðerli
avuçlarýmda el yazý motiflerim
anla beni…
hiç olmadýðý kadar
sensiz
ülkesizim
gözlerim
mavisini yitiren bir gökyüzü
yüzüm
poyrazýna tutunan bir bulut
yada
neye sayarsan say
öleceðim yeri unuttum ki ben
hangi daraðacý benimkisi
hangi topraða gömüleceðim
kaldý yazýnca hayat karnesi
her soruda bir seçenektir intihar
yüreðimi yakýyorum þimdi dar açýlarda
üstüme üstüme gelme hayat
üþürsün avuçlarýmda
yine kuþlar ölüyor
çýðlýk kusuyor ellerim
alnýmda gece ayazý
ya içimdeki deltaya döküleyim ya da gözlerimden vur beni
düþerken dað kokacaðým
söyle hangi türkünün ilmeðine asayým gamýmý
beni anla
ben sende öleceðim
þimdi
göksüzüm
zaman düþüyor takvimlerden
içimden geçiyor göçmen kuþlar
umarsýzým
seni tutuyor uykularým
kuþluk vakti yýldýzlara
gece güneþine götür
el yazýna ekle
düþlerine
türkülerine sürgün et
aðýtlarýna akýt
savur uçurumlarýna
ya da aktýðýn ýrmaklara dök beni
aç kapýyý
içimde rast makamýnda bir fýrtýna
suda üþür ya kokusu erguvanlarýn
iþte öyleyim
bir dað gölgesinde durup üþümüþ çocuklarý kuþandým
türkü saðdým tren raylarýnda yolculardan
yalnýz deðilim
bulutlarla geliyorum ben
adýnýn geçtiði her yer istasyon oluyor
sen de düþlerimi de çalýp gitme
Mart/2014/Antalya
Sýtký Özkaya