herþey bitiyor ardý sýra
herkes gidiyor
çocukluðum gidiyor önce
aynalardan alýp yüzümü
kýrmýzý kurdeleli hüzünleri asýyor boynuma
makyajý yamalý
aklý yaralý bir kadýna dönüyorum sonra
sonra
aynalar gidiyor bir bir
sýrrý dökülüyor yüzümün
kaldýrým taþlarýna
bilemezsin
ne zor olduðunu suretsizliðin!
tek tek baharlar gidiyor mevsimlerden
yüzsüz bir yaðmura teslim oluyor güneþ
her akþam üstü
utanmaz bir yalnýzlýk tünüyor saçaklara
saçlarý
hüzün sarýsý
sonra
mevsimler gidiyor bir bir
gökkuþaðý düþürüyor yeþilini
ayak diplerine siyahýn
hissedemezsin
nasýl üþür insan
bir baþýnayken kendiyle!
insanlar gidiyor
þah damarýný kesip þehirlerin
ve þuh bir terkediþ takýp kollarýna
yarým aðýzlý sevdalarýn cinnetlerine
þahitlik ediyor caddeler
ve sonra
þehirler gidiyor bir bir
zaman
üzerimden geçiyor
anlayamazsýn
nasýl ölür insan
avuçlarýna sinmiþ fahiþe vedalarýn
cesetleriyle yaþarken!