Malumun olsun; Gözlerin nefesimdi benim. Þimdi neylersin ki Sensiz gördüðüm her þeyden usanmýþým. Sonra; Terkeylemiþ aldýðým son nefesde ciðerimi. Gölgemde uçuþan tülden usanmýþým. Vakitsiz bir türküymüþsün dolanan dilime Baþým yýldýzlarýn terkisinde yapayalnýz. Ayaklarým isyanýnda kaldýrýmlarýn. Ve biliyor musun? Sensiz atýlan adýmlardan bile usanmýþým. Þimdi mahçup ve kýrgýn, Okyanuslar besledim gözlerimde, Çapaklarýna seni gizledim. Selam verdim geçen dalgalara. Balýklardan pul kopardým, Yeþil yosunlardan gözlerini. Falan filan iþte dedim... Aldýrma, aldýrma sen bu dediklerime, Ben kendi kendimle konuþmaktan usanmýþým...
Sonra girdaplara selam verdim. Vurgunlara selam verdim. Selam verdim iþte rüzgarýnda yol bulan turnalara. Þimdi sessiz bir aþk dalgasýyým,kýyýlarýna vuran gözlerinin. Aðzýmda bir kuru ekmek tadý. Üzme kendini Aðrýtan sen deðildin baþýmý, Ya da çatan o iki kaþýmý. Aðrýtan sen deðil iþte...Çatan sen deðildin. Þimdi; sensiz aðrýyan baþtan, Ya da iþte çatýlan kaþtan usanmýþým. Ýþte neylersin ki Bir kez daha ölüm vakti gelmedi özleminin, Biliyor musun özleminden usanmýþým...
Malumun olsun; Bir aðýttý belki de yankýlanan sesimde, Ama yokluðundu biliyor musun dolaþan nefesimde. Velhasýl; Rüzgarýnda raks eden tozdan usanmýþým. Kýrýlmýþ elim ayaðým yokluðunda, Yokluðunda büyüyen varlýðýndan usanmýþým. Ne kadim dostum kaldý sýlada, Ne ellerimde ellerin, Sonu bir türlü gelmedi ettiðim yeminlerin. Ýþte neylersin ki Aþkýnýn öldürmeyen ölümünden, Ve cemresinde boy veren gülden usanmýþým.
Malumun olsun gayri; Kapýmý çalmaz oldu senli düþlerim, Ýþte o an; Sol yanaðýmda suskun durdu gülüþlerim. Uzayýp giden bu düþünceden, Geriye kalan beddua mý artýk? Ya da Yüreðimin bu en zengin halinde, Sana düþen fukara mý artýk? Aðlamak yok gülüm! Yýrtýlýr sanma gözlerimin bulutlarý, Ben bir kefenin ucunda çoktan gömdüm sonsuzluklarý. Þimdi sormasýn halimi ak beyaz düþler Ben týrnaðýma yapýþan kirden usanmýþým. Ve resmine bakýp bakýp aðlamaktan usanmýþým. Dizilmiþ boðazýma demirden onca lokma. Kursaðýmda büyüyen urdan usanmýþým.
Malumun olsun gayri; Sen derin sularýmýn saklý çiçeðiydin. Kah saksýmda menekþe, kah nilüferimdin. Þimdi kesilmiþ rengime müptela kokularýn, Bense hasrete zehir kokundan usanmýþým. Artýk senden sonrasý bir ince hastalýk, Bir derin ölümdür... Gayrý yüreðimde duran boynu bükük gülümdür. Senden sonra bahtýma düþen, ömrümden usanmýþým. Yüreðimde boyun büken gülümden usanmýþým. Þimdi yeniden girsen düþlerime, Canýmdan can vermez miydim o en çocuksu öpüþlerine. Artýk avuçlarýmda kalan her yaný kýrýk usanmýþlýklarýmdýr. Ve usumda tek tutunan kan kýrmýzý bakýþlarýndýr.
Engin Badem Sosyal Medyada Paylaşın:
ebadem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.