Devrilince bir çýnar, asýrlýk bir ahýn ardýndan, Geriye topraða gelin, kefenlik bir can kalýr. Gündüz kýskanýnca rengini asi zemheriden, Geceye siyah duvaðýyla, kapkara bir an kalýr. Þimdi sus der,en gür sesiyle bir tutam rüzgar Ve her gece otaðýmda, anýlar kan kusar. Parelenir ciðergahýmda bir yer, Donar adý konulmamýþ yokuþlarýmda kulelenmemiþ kar, Keramet gösterir býyýðýmda buðu, Ve donarak ölür dudaðýmda bir kuðu.
Þimdi baþ kaldýrýrým yedi düvele, Yorgun düþer mýsrasýnda Karacaoðlan, Sadýk kalmaz Veysel’e toprak, Bir ýþýk büyür gözlerinde deniz kýzýnýn, Bir ýþýk karanlýðý yararak. Býrakýrým; Býrakýrým ete kemiðe bürünür Yunus, Ve Yunus diye görünür Yunus. Bir Taptuk aðlar kapanan gözlerine inat, Ayrýlýr yayýndan kýnalý bir ok. Ve koþar yelesinde baharýn bir kýrat. Nal vurur bereketli topraklarýna Anadolu’nun. Gözüm görmez kimseyi, Salýnarak gezen bir ceylan kalýr sýrtýmda. Gözlerinde masumiyetin tarihçesi. Ve dilinde aþka özgü ilga edilmemiþ lehçesi. “Yanan anlar” der biri, sývazlayarak dede Korkut’tan miras sakalýný. Ve kimse bilmez inanýn bu aþkýn yazýlmayan masalýný.
Býrakýrým; Býrakýrým söz sukut eder dilimde Ve üç intihar çiçeði boy verir yüreðimde. Biri sen olursun, yazýk... Adý konulmamýþ susuzluðum benim. Biri ben olur benden geçer,yazýk...Kýna kokan uykusuzluðum benim. Þimdi efsunlu dilden düþen, gayba aþina bakýþlarýmýzdý Ve biliyor musun hala turnalarýn dilinde kalan þarkýmýzdý? Þimdi býraktým; Benden sonra geriye ruhsuz bir can kalýr, Yorgun sesiyle gizli bir figan kalýr Ve dudaðýndan öperken hýrçýn bir sevi kuþu, Merhemsiz yarýklarda volkan kalýr Dar gelir mekansýz bir yüreðe, bu sevda, Baþý önüne eðik bu yiðitten nam kalýr. Titrer salýncaðýnda bahar, Elinde yontulmamýþ kar kalýr. Üþür rýhtýmýnda sebepsiz bir lale Geride tarifsiz ferman kalýr. Kim der ki gözlerindir derdime çare, Ruhumda kuþatýlmýþ buhran kalýr. Can susar azýðýnda bihaber, Iþýksýz bezmimde tuðyan kalýr. Sen düþer sensizliðin böðrüne, Senden sonra baþýmda talan kalýr. Ne geçer aþkýndan bu gönül, Elimde mecnundan týrpan kalýr. Ne içerim ayrýlýðýn þerbetini, Göðsümde titrek dalýyla asuman kalýr. Sokaklar tanýr virane gölgemi, Yitik þehrinde sahipsiz duman kalýr, Baþ koyarým ben bu aþka gülüm. Ve yýkýlan tahtýmda asi bir sultan kalýr.
Þimdi sus gülüm, Sus ki gölgen konuþsun asýrlýk felaketlerini. Ve anlatsýn karýncalara; Ciðeri beþ para etmez ihanetlerini. Varsýn yýkýlmasýn sýrça sarayý, hýrçýn bakýþlarýnýn, Sebebi rüzgar deðil, zamaný hiçe sayan asi kaçýþlarýnýn. Þimdi sus...Sus gülüm sus.... Býrak gölgen konuþsun! Ve umudun umutsuz kuþu,gözlerinde buluþsun Sen sanýrsýn ki dünya dönmezmiþ senden sonra, Baþýný eðmezmiþ saksýsýnda menekþe. Hep imzasýz kaldý bilesin zulamda esir kalan o isyankar dilekçe. Þimdi yeniden yazsam diyorum. “Arzuhalim budur yare”diye baþlasam. “Vermez oldu derdine çare”diye aðlasam. Mühür vursa altýna kazmasýyla Ferhat, Kül koysa noktasýna Kerem. Can koysa duygusuna Mecnun. Diner mi sanýrsýn her gün bu gördüðüm kabusum. Gecede haykýran sesten geriye kan kalýr, Ve ýþýksýz saçaðýnda göðün, nefessiz baðýran kalýr. Ne külünde yeniden doðar Anka Ne çizer varolmanýn umarsýz resmini. Bir kelebek ömrü kalýr geride. Bir inþirahsýz dokunuþ titretir teni. Ölüm tanýr mý o zaman beni. Dokunur mu dudaklarýma. Sarar mý bir kefenin ak beyaz ser poþu. Ya da taþlar mý beni,alnýnda “Kahhar “ yazan bir ebabil kuþu. Oysa göz dikmedim ben kimsenin mabedine. Ne fillerim var benim, Ne Ebrehe’den kalma kanlý mýzraðým. Adým “aþk” benim. Ayrýlýktýr göðsümde dalgalanan sancaðým. Sosyal Medyada Paylaşın:
ebadem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.