* Üzülmek yaralarý derinleþtirir * diye yazmýþtý þair.
Daha
Kundaða asýlan gözyaþlarýmýn boyu uzamýþken
Gülüþü solmuþ ten renklerinin
Ölüm orucunu bozar melekler.
Ýstiâreye yatmýþ ruhlarýn
Dudaklarýna sýðmaz topraðýn can kokusu.
Buruk bir rüya tadýnda
Sécdéye devrildi alnýmýn zân çizgisi.
Bilinmez yollarýn ardýnda
Süslü cümlelerle kurulurken göðüs alfabem
Gökyüzünün rengine kandý
Rahminden göç eden nâmus.
Yok oldu insanlýk!
Martýnýn parmak diplerinde yoðrulurken karanlýk
Satýn aldým sokak lambalarýnýn hayat ýþýðýný.
* Belki siz anlamazsýnýz
Ama
Kör bir þiire hebâ ettim gözlerimin arka yakasýný.
Belki ellerim yazmaz bir daha
O hiç sev(e)mediðim gitmeleri.
Ya da gözlerim þahâ kalkmaz
Rabbimin verdiði rengimle.
Þimdi buralar zifiri karanlýk…
Sahipsiz tövbeler sustu
Ve ayýkladý zaman kendini ömürden.
Þimdi gide bildiðin kadar kaç içine!
P / aklansýn yer altýnda çürüyen dudaklar.
Dudaðým ki yýrtýlmamýþtý hiç bu kadar
Ve ben böylesine baðýrmamýþtým
Evvelden âhire kadar.
Kaybolduðum denklem de
Çözmemiþtim ruhumun kesirlerini.
Ve sen hiç bu kadar zor olmamýþtýn
Sayýlarý içime hapsederken.
Duvar saatinin kýpýrtýsý kadar
Hiçbir deprem korkutmamýþtý beni
Ta ki gönlümün bað noktasýnda
Enkazlara devrilirken cüssem.
Sen ayýp bir kelimenin küfürü oldun
dudaðýmda ki kalýn çizgide.
Ve ben adýný defalarca zikrettim
Art niyetsiz.
Sýðýndýðým mezhepten gözyaþlarýyla ayrýlýrken
Tabutun gözbebekleri takýldý göz sânrýlarýma.
Ve
Sevmeyi hiçbir yürekte hissetmeyen kalbim
T ü k ü r d ü Azrail’in can alan sesine.
—Siz (ler) þâhitlik etmeyin
Þimdi
* Ö l e bilirim artýk! Ýste(me)diðim yerlerde…