kamburu büyümesin diye zamanýn yasýný tutmuyorum dünün hesabýný sormuyorum geçen günün
ansýzýn perdeyi aralýyor hayat gösteriyor gerçek yüzünü görünüyor an’a emanet ettiðin düþler, gülüþler, belkiler, keþkeler, yarýna býraktýðýn ertelenmiþlikler
güneþin ardýna saklanan yüzlerce gölge suçüstü yakalanýyor her gece
zaman kuþattýkça bizi karanlýðýn içinde kayboluyor çizgiler geride kalýyor býraktýðýn izler sabrýmý ölçüyor tenha saatler seslerde ürkütüyor artýk sessizlik kadar
gece çürümüþ nefesinde bir bir çözüyor parçalara ayýrýyor zamaný anlamak anlamlandýrmak için aðýt yakmayý yas tutmayý öðretiyor içimdeki çocuða dünyanýn kederli yüzüne kendi tebessümünü geçirmiþ yýllarla yarýþýyor yalnýzlýk... elimi uzatsam koca bir boþluk nasýl da cansýz duruyor hayat önümde...
01 Mart 2014 - Zeynep Özmen Sosyal Medyada Paylaşın:
Yakamozmavisi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.