"kimin kimsen yok mu senin kadýn" dedi bir adam bir sayfanýn bitimi yeni bir hayatýn baþlangýcýydý bu söz tanýmadýðým bir adamýn suretinde öfkeyle söylenen söz gafil aklýmý getirdi baþýma iç sesim bile suskuya büründü kimim, kimsem yok dedi, kendine teslimiyetle içini çekti küçük kýz heyhat dedim ben tüm kullar gibi bende yalnýzým bükmedi boynunu, susmadý içimdeki kýz "kimim kimsem yok dedi, ben varým iþte"
yalnýz bir karýncayým on kat yükü yüklenen tek baþýna
hayat kitabýmýn kapaðýný kaldýrýnca tanýmak adýna beni, daha ilk sayfada göze çarpan hatamý "keþke" diyerek kaldýrýp yüzüme çarpan sevgili senin bir keþkene binlerce keþke adadým o gün söyle kaç kul görmüþtün, ilk sayfaya hatasýný yazan
"derin kalýn" dedin gülerek onca iðne saplandý tenime tek damla kan düþürmedim yere tek bir yara açýlmadý tenimde derimin kalýnlýðýndan kan sýzýyor içime koymuyorum kanýmý yerde kansýzým karýnca misali gel gör ki yürek hala atýyor
güçlüyüm hayat yolunda karýnca kadar
neydi hatan dersen her rüzgâr esiþinde alnýma kapý gýcýrtýsý gibi çarpan doðruyken ben ve annem "yolun yolsuza düþmesin yavrum" diye dua ederken yüreði yola düþürmemek gerekmiþ geç öðrendim... yürek yola düþünce yol mu þaþtý? yol þaþar mý? de ki yol doðruydu, kul þaþtý desem ki kaderdi yola düþüren yoksa düþmezdi yürek yola sandým ki kul aklým ermedi tuttum elinden kul aklýmla þaþýrttým kaderimin yolunu yol ki kaderdi yol ki benimdi yol ki doðruydu, bildim...
helalim etti yalan dünyamý haram helale haram katma demiþti annem ellerin nasýl temizdi çocukken hep hatýrla bu sözümü, kulaðýna küpe et hep çocuk say ellerini ellerin uzanmasýn harama ah annem... kulaðýma küpe deðil boynuma doðruyu muska takmýþsýn
Rabbi karýncaya taþýyamayacaðý yük yüklemez dedim yükümü yüklendim yol ayrýmýnda
piþman deðilim, yok keþkelerim desem de yalandýr bilesin piþmaným Adem kadar piþmanlýk deðil mi kulluðu þahlandýran piþmanlýk deðil mi gözyaþlarýyla af kapýlarý açtýran piþtim diyecek kadar piþkin deðilim kim bilir daha ne kadar piþeceðim
Adem kadar piþmaným yeniden dünyaya atýlmak için her piþmanlýðýmda bildim ki aldýðým hayat dersinde af kapýlarýný açýyor Rabbim kul varlýðýmý biliyor Rabbim piþtim, döndüm yine, yeniden, yenilendim iþte ben de Mevlana’nýn pergeliyim döne döne ayný doðruya varan
çýk diyorsun yoluma yok sevgili, düþmez bu yürek yola beklemeye ezelden alýþýk ebedi doðruyu bekliyor nicedir bl ki bu hayat yolunda ne kadar piþeceðiz belli deðil yedi kapý eþiðine yüz sürdüm bekliyorum sekizinci kapýda
Zeynep Özmen Sosyal Medyada Paylaşın:
Yakamozmavisi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.