Usul usul yüzüme dokunuyor Buluttan kopan pamuk zerresi Eriyip çözülüyor kristalleri Gözyaþýma karýþýyor buz mavisi Her yan beyaza kesmiþken böylesi Dökmesem içimi Dökülmesem hiç
Ýnce ince yaðýyor kar Göðsüme saplandý atýlmamýþ çýðlýklar Söyle anne Önce elleri mi sýzlar Yoksa yüreði mi Kýþ gözü karanlýk yola revan olanýn
Sevgili uðruna giderken ölüme Sarýldýn ak kefene Artýk bahar gelmez Dört mevsim beklenmez demiþtin Ýklimler deðiþti Kýþ evimize erken geldi Hiç gitmedi Hiç bitmedi
Tam da bu vakitte Tüm haþmetiyle yýðýlýrken ömrüme Senenin ilk karý Ak çarþaflarýný kefen gibi sererken önüme Söyle anne Nasýl tahammül edilir ayrýlýðýn mevsimine
//Söyle babama anne Onu anlatacak kelime yok yeryüzünde O hiç gitmemiþ gibi yapýyorum Senin peþinden gitmeni sadece anlýyorum… Ancak böyle dayanýyorum…//
12 Ocak 2013 – Zeynep Özmen Sosyal Medyada Paylaşın:
Yakamozmavisi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.