Ayışığı Katili

yüreðimin peþinden sürüklendi
titreyen adýmlarým
ruhumda yakalanma sanrýsý
nefes nefese dolaþtým þehri
her cani son kez görmek istermiþ
suç mahallini

çaresizliðime eþlik ediyor
dört yaný sarmýþ gelincikler
alev almýþ narçiçekleri
dokunsam kanayacak
dokunsam haykýracak
katil diye baðýracak tarla çitleri
sýnýrdayým

resim defterimden çýkmýþ
i mgelerimle kurulmuþ kent
sýrtýmý yasladýðým suskun daðdan
deli bir çay akýyor gönlümün ortasýna

kutlu pazar sabahý merasimi telaþýnda
koþtururken garsonlar
çocuk sesleriyle doluyor masalar
yalnýzlýðýmýn gölgesi
düþüyor boþ sandalyeye
irkiliyor insanlar
deniz kenarýna bakan balkonda
aile salonunun ortasýnda
oturuyorum bir baþýna
sorgulayan bakýþlara yakalanýyor sahipsizliðim
belli ki þüpheliyim

ey sevgili
tanrý misafiriydim
aþkýma sahip çýkmadý yüreðin
sýðýntý olmak deðildi niyetim
kaldým gecenin ortasýnda
yol ortasýnda
ayýþýðýnýn tam karþýsýnda
ahþap bankýn kenarýna
yazýyorum son savunmamý
ben göçebeyim...

inanýp sýðýnmýþken aþka
zorunlu göçe mecbur edilen sürgün
sürüldüm gönül yurdundan
ama bil ki;
faili meçhul deðil bu aþk
tutanak tutulsun, yazýlsýn sayfalara
kutlu bir avazým
sesleniyorum yedi cihana
bir garip aþýðým
yok kimseye zararým
sahipsiz aþkýmýn
hem faili, hem katiliyim.

Zeynep Özmen – 01 Haziran 2012

Sosyal Medyada Paylaşın: