galibin kim olacağına kim karar veriyor
pencere kenarýnda izlediðim ince ince yaðan yaðmur
baþka baþka yalnýzlýklarý yýkarken
bir unutuþ, baþka bir unutuþu hatýrlatýyor
bazen hayatýn ta kendisi yaþamýn düþmaný oluyor
rüzgârýn fýsýltýsýnýn getirdiði tek þey yaþamýn inkarý gibi
týpký çürüyen yada kaybolan bir coðrafya,
yitirilen bir lisan gibi unutuluyoruz zamanýn içinde
eksik bir notanýn peþinde
yokluðun izini sürüyor duygularým
eksiði bulmak için fazlalýklarý azaltmak gerek diyor çok bilmiþ iç sesim
önce iç sesimi, sonra tüm sesleri atýyorum hayatýmdan
kelimeleri kovuyorum kapýdan
kalemle kaðýdýn büyülü fýsýltýsýný siliyorum aklýmdan
üç noktanýn belirsizliði,
iki noktayý üst üste koyamamanýn çaresizliði,
gecenin içinde koyulaþan gölgelerin sessizliðiyle baþ baþa kalýyorum
bugünlerde okuduðum her þeyi,
her bakýþ açýsýný,
her düþünceyi,
insanlarý,
duygularý,
en çok da yazdýklarýmý önemsiz buluyorum
insanlarýn hepsi bana benziyor
insanlarýn hepsi sana benziyor
sokaklarda dolaþan huzursuz, yorgun,
çeliþki içinde binlerce yüz
kimse içinde bulunduðu durumu nasýl düzelteceðini bilmiyor
herkes suçlayacak birini buluyor
herkes yaþamaktan korkuyor
birbirimizin gözlerinin içine baka baka
beyaz yalanlar söyleyip duruyoruz
günü kurtarma telaþý içindeyiz
beyaz yalanlardan hastalýklý mutluluklar doðuyor
tüm bunlar bizi bir süre oyalýyor
hastalýklý bu mutluluktan bulaþýcý,
ölümcül bir huzursuzluk yayýlýyor dünyaya
Kurallarýný, sýnýrlarýný hayatýn belirlediði
oynamayý bilmediðim sessiz bir oyun oynuyorum
tam kurallara alýþmaya baþladýðýmda
kader oyuna yeni kurallar ekliyor
istediðim gibi oynamayý beceremiyorum
oyundan atýldýkça caným sýkýlýyor,
kaþlarým çatýlýyor
küskün,
suskun kalakalýyorum
baþladýðým oyunu bitirmek istiyorum
oysaki oyun hiç bitmiyor
galibin kim olacaðýna karar veremiyorum
galibin kim olacaðýna kim karar veriyor? oyun içinde oyun olduðunu fark edemiyorum
aslýnda her þey çocukluðumdaki gibi
fakat düþüp dizlerini kanatmýþ bir çocuk gibi baðýra baðýra aðlayamýyorum
zira oyun hala devam ediyor
yaþanan her þeyin bir düþ olduðunu bilerek,
gerçeðin keskin köþelerine çarpmadan
yaþamaya devam ediyorum
güçlü bir rüzgâr essin,
kýrýlan düþlerimi alsýn götürsün istiyorum...
býrakýn çocukluðun kuytusunda avunayým
gün be gün büyüyen
büyüdükçe yaþlanan
yaþlandýkça maziyi özleyen
yaþama sýðýndýkça düþleri geride býraktýðýný fark eden
küçük çocuklar gibiyim
geri gidebilir miyim
gitsem, düþlerimi sakladýðým yastýðýn altýnda bulabilir miyim
içimde sessizlik koyu gölgeleri giyindikçe,
hüznü sisli karanlýðýn ardýnda,
büyüsü ýþýðýnda saklý çocukluðum
seni geri alabilir miyim...
15 Þubat 2014 - Zeynep Özmen
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.