ben artýk ayak izlerini örtemem sevdiðim
göç vermiþ bir köy yolunda býraktým ayaklarýmý
dirseðim lale kokusu
bana gençliðimden bulaþtý
gözüm karadýr benim
sen baktýkça kar kokar gözlerim
sýrýlsýklam terlerim
derslerde anlatýlmam
ben haritanýn kuytusunda çürüyen coðrafyayým
ciðerlerim umarsýz yaradýr.. bilesin istedim
saçlarým poyrazdýr her daim
yüreðim rüzgar
ýslýðým yedi renk üç iklim
ayaklarýmda kar lekesi
týrnaklarýmda ekmek kokusu
kurur içim yanar tenim susarým
oysa her mevsim yaðmur çizer grafiklerim
sýnavlardaki hatalý soru benim
belki de ondandýr günlerdir kusarým
her gün batýþý bir bozlak sýzar derinlerime
tanýdýn mý beni dað yeli
akþam sefasý
toprak kokusu
duvarýmda kirli kireç
dökülen mürekkebimde ki çýðlýk izi
ben güneþ batarken dað feneri
þafak sökünce üþüyen çoban yýldýzý
ne zaman bir kelebek düþse kanýma
tepeden týrnaða kýrklanýrým
ölmem artýk derim türkü söylemekten
yine bugün
sana dað tepelerinden baktým
akýþýna kardeþlik yükledim Alara
saçlarýný örgülüye örgülüye ak Akdeniz’e
ben boyadým kanatlarýmý rengine
korkmam bundan keyri küflenmekten
acaba eðilip içsem düþer miyim dizlerinden
gözlerini üzerime yak anne
yorgun kuþlar da uçsun gözlerimden
14/Þubat/14-Antalya
Sýtký Özkaya