Güzel günlerden koptuk biz önce
Pembe düþlerden uyandýk kaygýsýz
Romanlarda okuduk sevdayý ilkin
Aþk hep bekler sandýk
Kapýmýzýn önünde
çalmadan zili
duyarýz adýmlarýný sevgilinin
Elinde bir demet gül
yahut papatya
- ne fark eder ki;O’ndan olsun da-
Bir bakarýz ki
kollarýmýz boynunda!
Umutlar yeþerttik küçücük odalarda
muhabbet hayli deminde
ve elbet çayýmýz ocakta
Daracýk bir sofada içildi hep kahveler
kýrk yýllýk hatrý sindi cefakar duvarlara
Ne dertler saðalttýk
ne acýlar aðarttýk avuç içlerimizle
Yanlýþ biliyor herkes;
cennet yeryüzündedir
el ele verilince...
Oyunlar oynuyor çocuklar
çehreleri kedersiz ve umutlu
sýrtlarýnda güvenden bir hýrka
koþuyorlar rüzgara doðru..
Kuþlar konmuþ sýcacýk avuçlarýna
koca bir deniz içiyor meraklý gözleri
Her yer sýla, çiçek bahçesi her yer
Ve bir ninni her gece kulaklarýnda
annelerin kaygýsýz dudaklarýndan düþen
gecenin koynuna emanet düþler...
Her dem aþýktý anneler
dað gibi adamlara,
O dað gibi adamlar
koynuna bastýrýp kadýnlarý
acýyý aþkla törpüleyip
ölümsüzlüðe yelken açtýlar
O kadýnlar ki
nice savaþtan fýrlayarak ok gibi
destansý sevdalarýn tanrýçasý oldular..
Bu koca bir öyküdür
geçmiþin beþiðinde sallanýr..
Her dem aðýzda türkü,
yürekte fýrtýnadýr...
Özlem Tarhan Yaðcýoðlu
Yirmi dört/Ocak/Ýki bin on dört
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.