Karþýlýðý olmayan sorularda bir sen varsýn
(bir de sana benzeyen yokluðun…)
Ne zaman ki imkânsýzlýðýna düþerim
Ýþte o zaman –yokluðuna haykýrýrým-
Þunu bil, yüreðim yokluðundadýr…
Ekþi sözcüklerin üþüten yanýndayým
(bir ömür yolculuðu bu, her saniyesi sensizlik)
Ne kadar zor bir bilsen yokluðuna manalar üretmek
Soruyorum: hýrpalasam kendimi/ aðlar mýsýn?
Tutar-mýsýn ellerimden, o utangaç tebessümle,
Bak senliðine ne kadar hasretim/sýzlýyor sen yaným…
(oysa kaybettim çocukluðumu da/ kala-kaldým yokluðunla)
Þunu bil, acýlar çocukluðumu da aðlattýlar…
—Bu son þiirdi... Ve susuyorum artýk!(ömrüm boyunca)