Haftalardýr ellerimde ufalanýyordu bu aþk
Ve kýymýklarý batýyordu ayrýlýðýn…
Üstelik içimdeki herifte küsmüþ bana
Oysa daha kendime bile söyleyemedim
“yokluðunun adýma ekleneceðini…”
Ve çok sevdiðim dostlarým
Dilimin gölgene takýldýðýný bilmedikleri için
Sessizce konuþuyorum diye
Deliler sokaðýna ismimi vereceklermiþ…
Ne tuhaf sensizlik deðil mi?
Ruhuna yaslanma zamanlarýndan
Çok uzakta bir yerde kavruluyorum…
Ve kaldýrýmlarda kalan kokuna tutunarak
Ansýzýn þamarlar yiyorum sokak lambalarýndan…
Þimdi her taraf karanlýk
Ve ben çocukken gezdiðim mezarlýklarda bile
Bu kadar korkmamýþtým yaþamaktan…
Ne kadar tuhaf sensizlik, bir mýhtan daha derin acýsý
Günler, geceler ellerimde ufalanýyor
Ve bu ayrýlýðýn kýymýklarý canýmý çok yakýyor
Þimdi yani ben sensiz mi bekleyeceðim ölümü?
Emre onbey (sizden biri/belki sen)