Nasýl sevsem bilemiyorum,
ne zaman tutsam ellerinden terleyinceye kadar
oracýkta hemen yaðmur yaðýyor
þemsiyem oluyor genelde
sevdiðime en yakýn elimde
ki sevmiyorum bu yüzden el ele tutuþmalarýný
Kimi sevsem katili oluyorum biraz,
ayrýlýyorum üç güne kadar
olmuyor, yapamýyorum bu oyunu
ki ölüyor içimde biri
biraz da ben intihar ediyorum
beni yine ayrýlýkla yýkýyor kara bulutlar
eþkalimi satýyorum hüznü ahbabýma
diyorum “bir kiþi öldürdüm ben içimde”
kimseler kanmýyor, inanmýyorlar
“ayrýldým” diyorum, nefret ediyorum falan
“o ölmekten sayýlmaz defol git-onu bul” diyorlar
Kimi sevsem katili oluyorum aþkýn,
bir hayal tutuyorum içimden
besliyorum, büyütüyorum
okul zamaný yaklaþýnca býrakýyorum
o en çok aþk dersinden kalýyor sýnýfta
“hayaller, gerçek olamaz” deyip-dövünüyorum
Nasýl sevilsem de fark etmiyor sevemiyorum iþte,
bir yola giriyorum, öyle bir yol ki
taþlýk, engebeli, virajlý falan
hani sonu yok-herkes geri dönüyor ha bire
sanki o yol benim için yapýlmýþ gibi inadýna yürüyorum
galiba ben bilmeden senin peþinden geliyorum sevgilim!
kayboluyoruz bu aþkta
uzaklaþýyoruz her þeyden…
birde, hadi neyse…
EMRE ONBEY