Şaşkınım

ara sýra, çok az,

kendiliðinden,
hiçbir þeyden korkmadýðým bir an geliyor.
O an nerede olursam olayým, kendimi unutuyorum.
ahhhh ne kadar güzel,
derin derin nefes alýyorum.
ne varlýðým belli ne yokluðum.
gözümden her bir þeyler siliniyor.
Bütün korkularým uçtu.
bir küçük an içinde yok oldular.
Of oof ooof, ne hoþ...
Parasýzlýk, sorun deðil.
Malýn mülkün, gelecek planlarýn, kaygýlarýn, hepsi kayboldu.

Hayalimde kurduðum aþk da öyle,
kayboldular
kül olup da havaya savruldular

Var mýyým? Yok muyum?
Yoksa ben rüzgar mýyým?
Ilýk ýlýk esiyorum
akýp gidiyorum.
Hafifim.
Hafif hafif esen rüzgarým
Ah, nekadar hoþum.
Bu hafifliðimle sarhoþum ve ne kadar boþum

Baðýrýyorum,
baðýrdýðýmý benden baþka duyan yok.

Mavi gökte, küçük beyaz bir bulutum ben.
Uçuyorum sarhoþum, nereye uçtuðumu bilemeyecek kadar hoþum.
Býrakýyorum kendimi boþluða,
rüzgara býrakýyorum kendimi
Birden,
Ahh ne oluyor?
Bir güç durduruyor beni, gitmemi engelliyor.
“Hey hey, ne oluyor? kim beni öyle tutan?

Kendimi çarþýnýn kalabalýk bir caddesinde, tranvay duraklarýna bakan kaldýrýmýn kenarýnda buluyorum sonra...

Sosyal Medyada Paylaşın: