istasyona doðru yürürken omuzuma astýðým çanta hiçte aðýr deðildi yavaþ yavaþ salllanarak yürüyordum yol kenarlarýnda ve bazý evlerin önlerinde bir de boþ meydanlarda bulunan sahipsiz aðaçlar bahar çiçeklerini açmýþlardý hafif hafif esen sabah yeliyle dalga dalga çarpýyordu kokular yüzüme bu kokularýn arasýnda sarhoþ gibi olmuþtum bir hafiflik bir aðýrlýk geliyordu üstüme aylardan nisanýn yirmidördü olmalýydý ara sýra yaþýmý düþünüyordum mayýsta onyedi yaþýmý dolduracaktým moralim iyi sayýlýrdý iyiydi ama yine de tuhaf bir korku çarpýyordu içimi nedense...
istasyona geldiðimde saat beþbuçuktu kalabalýktý... çanta ben bir de yol vardý artýk...
Sosyal Medyada Paylaşın:
mem-o Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.