Hayâl

bir kadýn koþuyor
bana doðru
güzeller koþuyorlar
bütün güzel kadýnlar koþuyorlar
sonra
hafif uçan gülümsemeleriyle
kollarý yana açýk
koþuyorlar

tam kollarýmý açarken birden
cansýz resimler
Tablolardaki kadýnlar ne de güzel
ne de uzak
ne de hafiftirler öyle
hiç
dokunulmazlar
…
Görmezlikten geldiðim þeyler: Kendi kendine konuþan deliler, sarhoþlar, sapýklar, çöp karýþtýranlar.
Genç ve bitmiþ dilenciler. Çirkinler, yorgun bitkin ve mutsuzlar.
Görmezlikten geldiklerim.
Kaçýyorum onlardan.
Kaçýyorum her yerden.
Yine karþýma çýkýyorlar.
Sokak sokak takip ediyorlar beni.
Ellerinde ateþler yanarken koþuyorlar üstüme üstüme.
Kaçamýyorum.
Yorgunum.
Düþüyorum koþarken yere
ayaklarýn altýna düþüyorum. (Eziliyorum ayaklarýn altýnda)
Ayaklar üzerimde ama acý duymuyorum nasýlsa. (neden acýmýyor bir yerlerim)
Ben yokum.
Yok olduðumu anlýyorum
Yok olduðumdan acý da yok
Bir þey dokunmuyor bana. Korkuya kapýlmýyorum, ölüm korkusuna da.
Baðýrýyorum rüyada baðýrýr gibi, duymuyor beni kimse.
Duyan olsaydý, zaten ben de olurdum,
o zaman
yaþýyor da olurdum.
Kalkýyorum ayaĝa ve yürüyorum. Ýnsanlar beni delip geçiyorlar.
Bir hayal miyim?
Vitrinlerin camlarýndan giriyorum, dokunduðum hiçbir þey kýmýldamýyor.
Rüzgar,
bir rüzgar gittikçe güçlenerek esiyor bana ve içime doðru.
Ýçim rüzgarla doluyor.
Rüzgar alýyor beni kendine.
Rüzgar ve ben
varýz,
sonra rüzgar…


Sosyal Medyada Paylaşın: