ÖDÜL

arkadaþýmý kaybettim


sýk sýk kendimle konuþuyorum artýk
arkadaþým yok
arkadaþýmý kaybettim

tombul yüzlü þisko küçük bir kýzý
olan arkadaþýmý kaybettim

tombul yüzlü þisko kýz
henüz dokuz yaþýndaydý
ama o sanki
çok þeylerin farkýndaydý

ah!...
tombul yüzlü þisko kýzýn babasý,
sesiz konuþmayan insan,
bir gün,
birden bire konuþmaya baþladý.

ah, ah! ben ne oyunlar oynardým,
eskiden kendi kendime, ne oyunlar! dedi.
oyuncu olmadýðým halde, ne roller yüklerdim kendime, ne oyunlar!
kimsenin bilmediði rolleri üstlenirdim.

ödüller veriyordum oyunlarýma durmadan
kendimi ödüllendiriyordum hep
en deðerli ödülleri
layýk görüyordum kendime
doymak bilmiyordum ödüllere
giderek oyunlar, oyun olmaktan çýkýyordu ve
ben bunun farkýndaydým

elimin altýnda duran dizginleri çekmiyordum

artýk ödüller acýtýr olmuþtu içimi
göz göre göre geçiyordu zaman
geçiyordu herþey zaman içinde
ve ben,
kalkamýyordum.
öyle derin, öyle derin uykulara dalmýþtým ki.

kedisini „Kolya“ diye çaðýran tombul yüzlü kýz,
kedi ve
arkadaþým
yoklar artýk
bu þehirde yalnýzým
kendi kendimle konuþurum,
konuþur dururum öyle...

mehmet tekerek
Sosyal Medyada Paylaşın: