Rüya

Hayalimde,
daða sýrtýný dayamýþ küçük bir kasabaya yerleþiyorum.
Deniz kasabadan gözükmüyor, ama kasabanýn arkasýndaki küçük daða doðru çýkýldýðýnda, daha tepeye varmadan, orta bir yerden bakýldýðýnda denizi görebilmek mümkün. Denize uzak olmam sorun deðil diyorum kendime.
Daðlar var karþýda, orman var. Bana ait bir küçük bahçem de var. O bahçede domatesler yetiþtiriyorum. Ellerimi sürünce kokuyor. Kýrmýzý beyaz güller ve adýný bilmediðim baþka çiçekler de bulunuyorlar bahçenin etrafýnda, onlarý seviyorum. Ellerimi sürüyorum onlara gelip geçerken.
Olmayan sevgilim de beðenirdi herhalde, diye düþlüyorum. Dut ve incir aðaçlarý da var. Kuþlar gelip konuyorlar dallarýna. Gidip gidip yeniden geliyorlar. Hem yiyor hem ötüyorlar, konuþuyorlar kendi dillerince ve ben onlarý seyrederken dalýp gidiyorum.

Fýsýldar gibi hafif esen rüzgar,
bir yorgunluðu da getirmiþ gibi.
Bahçedeki tahta haymada uzanmadan önce, derin uykunun benliðimi yavaþ yavaþ sarmaya baþladýðý sýra, aþký düþünüyorum. Neden olmadýðýný. En güzel aþkýn ancak romanlarda olabildiði geçiyor aklýmdan. O güzelliðe dalmýþken kaygýsýzca býrakýyorum kendimi. Bir tüy hafifliðinde dalýyorum. Hatta derin bir uykuya dalýyorum.
 Düþümde, uzak ve hiç tanýmadýðým bir þehirdeyim. Kimseyi tanýmýyormuþum bu þehirde. Neden burdayým, nasýl gelmiþim buraya, ne arýyorum ben buralarda diye soruyorum kendime. Deli gibi, sarhoþ gibi dolaþýyorum caddelerde. Birþeyler olmuþ bana, ama ne olduðunu anlamýyorum.
 Neden bu þehirdeyim? Bu ülkenin baþka þehirlerinde de kalmýþým.
Hatta çocuk yaþta ben bu ülkenin bir þehrine gelip de yerleþmiþim. Bütün bunlarýn nasýl olduðunu bilmiyorum. Sýkýntýdan patlýyorum. «Neden kimseyi tanýmýyorum» diye kendi kendime söyleniyorum. Ýnsanlarla dolu caddelerde yürürken, beni tanýyan birine rastlamýyorum hiç.
 Belki delirmiþim.
Baðýrýyorum. Kimse dönüp de bakmýyor bile. Bunun bir rüya olabileceði geçiyor aklýmdan. Birden yüksek bir binanýn üzerinde buluyorum kendimi. Oradan aþaðýya bakýyorum. Bir tek insan bile görünmüyor. caddeler kaybolmuþ. Uzakta, çok uzakta sisler içinde daðlarýn sivri tepeleri görülüyor. Baþým dönmeye baþlýyor o an. Yüksek binadan aþaðýya doðru düþüyorum. Birden uyanýyorum. Çok korkmuþ olduðumu anlýyorum. Hafif bir titreme ile kendimi þehrin bir yerinde, bir kahvede, ýrmaðýn kenarýnda buluyorum. Daha güneþ batmamýþ. Hava soðuk deðil. Kalkýp eve doðru yürümeyi düþünüyorum...

yaðmur yaðmýyor
ben ýslanýyorum
yaðmur yaðmýyor
ben pencerden
bakýyorum yola
gelen yok
sen yoksun
yaðmur da yok
yaðmur yaðmýyor
caddeler ýslak niye
yaðmur yaðarken herþey uzakta
yaðmur ayýrýyor bizi
yaðmur yok
ben yokum...
 
Sosyal Medyada Paylaşın: