Fotoğrafcı Nimet Ablaya. Tekrar.

Her Yirmiyedi Þubat hatýrlatýyor seni,
Doyurduðun kediler, unutmaz o sesini.
Nimetler unutulmaz, altý yýlý bitirdin,
Katlanarak artýyor, gönüllerdeki sevgin...

Daha dün yürüyordun þu yolun kenârýnda,
Yaþatýyoruz ”Sen”i, çok sevenler baðrýnda.
‘Kalk, hadi gel’ diyorlar, kedilerle köpekler,
Ayrýlmadýlar or’dan, senin sesini bekler!..

Fikriye Altaþ kýzý- Foto: Nimet Azaklý,
Kýzardýn kötülere, tok sözün dâim’ haklý,
Gel bak þu hâlimize, nice olduk üzülme!..
Ýsminle bekliyorum, “Hayvan Rehabilite”de!..

Dedim, yazdýramadým, adýnla: ”Hayvan Evi”
Anlattým, anlamadý; “- Olur mu? kedi evi”!
Ne söylesem bilmem ki, bu seçimde kimbilir,
Senin için çýrpýnan, bir; ‘Baþkan’ geliverir!!?

Vasiyet ettin bana: ”Kurun, hayvan evini”
Görmedim senin gibi, gönlü; senden zengini,
Uyan ve kalk! Ey Nîmet... nerede sevdiklerin!
Zehirlenip- kayboldu; ‘Ahh, yavrum’ dediklerin!..

Köhne yuvalar da yok, o tatlý sesin, Ser’in;
Sanma, Kadir unutur. Seni, ençok sevenin,
Ebedîleþmen için, katlanýrým zahmetler,
Rahat uyu, Sen Ablam, geçmiþine Rahmetler.

Kadir Yeter. TRABZON.

(01.12.2013)
Sitemizde ilk yayýný: 28 ÞUBAT 2009
w.edebiyatdefteri.com/siir/203683/fotografci-nîmet-ablaya


Sosyal Medyada Paylaşın: