Yağmur

Yaðmur yaðýyor.
Aralýksýz yaðýyor yaðmur.
Bir daha hiç dinmeyecek gibi yaðýyor.
Þehrin duvarýna yaslanmýþým.
Ne zamandýr buradayým bilmiyorum.
Yaðmurdan önce miydi?

Sokaklar boþ.
Kafeteryalar, fýrýnlar, bilet kesilen yerler boþ
Yer altý yer üstü geçitleri, otobüsler, tranvaylar bomboþ.
Tranvaylar yaðmurun altýnda, þýpýr þýpýr ýslak kapýlarý açýk,
lambalarý yanýyor, kendi kendine, yanýp yanýpta sönüyor.

Yaðmur yaðýyor

Yaðmurun üzerime düþmediði bir yerdeyim.
Yaðmur hýzlanýyor, sonra hafifleyerek devam ediyor,
sonra yeniden hýzanýyor,
bunu farkediyorum.
Su damlacýklarý yerlere ve ayaðýmýn ucuna doðru dökülüyor.
Ayaðýmýn ucuna yakýn yerde gölcükler oluþuyor.
Cama düþen gölgem suya yansýyor.
Suyun içine kirlilikler birikiyor.
Yüzümü suyun içinde görüyorum.
yüzüm suyun içinde.
Suya düþen yüzüm karýþýk.
Karýþýklýk dalga dalga sallanýyor o yana bu yana.
Kirlilik, gittikçe artýyor.
Sigara izmaritleri, balgamlý tükrükler, çiðnenmiþ sakýzlar, yüzüyorlar suyun içinde
Yaðmur sürükliyerek götürüyor kirliliði yavaþ yavaþ,
Kirlenmiþlik kanala doðru ilerliyor.

Kýmýldamadan duruyorum.
Hiçbir yere gitme isteðim yok.
Hafif üþüyorum, hafif titriyorum.
Vakit öðle sonrasýný geçiyor,
Tranvay duraðýnda ki saati görebiliyorum: Saat 16.40
Karanlýk olmaya baþladý.
Buradan, hiçbir yere gitmeyecek gibi duruyorum.
Öyle duruyorum.
Bir daha kýmýldamayacaðým...

Bulunduðum yerlerde konuþmuyorum.
Zorunlu olmadýkça, hiç konuþmuyorum.
Garson bana, “bir þey ister misin“ diye sorduðunda, baþýmý sallayarak yanýtlýyorum.
Orada bulunan gazeteyi alýp masada açýyorum.
Bir þey görmeden, hiç okumadan sayfalarý çeviriyorum.

Bazen konuþmalarý duyuyorum.
Küfürler...
Ýyileri kötüleri sayýp sayýp, kötü denilene küfrediliyor.
Birisi, “aslýnda iyi kötü diye bir þey yoktur arkadaþ, hepsi de ayný, iyisi de ayný bok, kötüsü de, hepsi uydurmadýr iþte“ derken bir diðeri: “Olmaz olur mu hiç, iyi de var kötü de, ama, herkesin iyisi de kötüsü de baþkadýr” diye yanýtlýyordu.
Ýþte sorun da orada ya...

Hiç konuþmuyorum.
Bir daha, konuþmayacak gibi suyuyorum.
içim konuþuyor kendi kendine
kendi kendine konuþuyor yüreðim .

Çok konuþtuðum zamanlar geçti artýk, anlýyor musun?
Ýyiyi kötüyü ayýrt edebildiðin zaman geçti
Ýyiye sevdalýyken çok konuþurdun.
Ýyilik sarhoþluðuyla coþar mutlu olurdun.
Mutluluk duygusu, damarýna vurulmuþ bir morfin gibi rahatlatýrdý seni. Daha fazla daha fazla, iyi olma sarhoþluðuna kaptýrýrdýn kendini.
Ahhh... ahhh...
Etrafýnda iyiler azalýnca, paniðe kapýlýrdýn.
Sarhoþ halinle, yeni iyiler aramaya koyulurdun.
Ýyisiz nasýl yaþanýr? Nasýl?

Aslýnda onlar vardý,
her yerde vardý onlar...
Onlar vardý da, iyilik onlarda deðildi.

Bazen, en sevdiðin canýn biri,
En güvendiðin can dostun
aahh...
Rüyanda boðazýný kesmek isterdi.
Zor kurtarýrdýn canýný...

sonra...

Onlar konuþurken, ben kalktým.
Merdivenlerden aþaðý
oradan da dýþarý sokaða çýktým.
Ýþim yoktu. Arkadaþýmda.
Yalnýzdým.
Bu þehirde kimseyi de tanýmýyorum.
Yaðmur dökülüyordu hafif hafif
Damlacýklar alnýma, yüzüme oradan da
yavaþ yavaþ
göz yaþlarý gibi aþaðýya dökülüyordu.

Artýk aðlama isteðimi bastýrmýyorum.
Aðlýyorum.
Bir daha susmayacak gibi aðlarken, bir müzik zihnimin derinliklerinden bana eþlik ediyor.
Acele etmeden
yol kenarýndan yürüyorum.
öyle yürüyorum.
Çoktan karanlýk olmuþ,
Otomobillerin ýþýklarý
yýldýz kayar gibi kayýyor yanýmdan
bir de ayaðýmýn dibinden.

Yaðmur gittikce hýzlanýyor.
Ben ýslanýyorum hafif hafif...




Sosyal Medyada Paylaşın: