SEN VE ÇÖP

Sensiz ne kadar güzel yaða yumurta kýrmak,
Önce mutfaðý sevip sonra sofrayý kurmak…
Ve özgürce uzanmak dilediðim bir yere,
Portmantoya soyunup kavuþmak minderlere…
Sensiz ne kadar güzel banyoda eski ayna,
Masadaki çiçekler, tavandaki þu lamba…
Sanki þimdi gülüyor aðlayan çocuk resmi,
Suyunu sýzdýrmýyor artýk o toprak testi.
Perdeler gayet sakin, lavabo týkanmýyor,
Televizyon da mutlu. Hiç karýncalanmýyor.
Çocuklar hep gülüyor, sanýrsýn loto vurdu.
Bir güzel koku sardý terk ettiðin þu yurdu.
Boþ duran akvaryumda þimdi yedi derya var,
Ýçinde inci mercan ve en güzel balýklar…
Sensiz ne kadar güzel kapýnýn bozuk zili,
Yer bezi, fýrça, faraþ ve içinde zibili…
Tavadan çorba içmek Cennetlere kaçamak,
Bir de býrakmamýþsýn ne bir tas ne de tabak.
Gazete üstü sofra, bana bayram ve düðün…
Onca sofra bezi mi sana kâr götürdüðün?
Evden götürdüklerin sana ganimet oldu,
Her birinin yerine evime neþe doldu.
Sensiz baþka güzelmiþ evde yüzlerce kitap,
Minareden beþ vakit yükselen kutsal hitap…
Gençleþti takvimlerim; hepsi þimdi “1 Ocak”,
Yataðým yýllar sonra bana açýyor kucak.
Oyuncaklar huzurlu, çocuklarla pek mutlu,
Rüyalara gün doðdu, Cumalar daha kutlu.
Mutluluk zor deðilmiþ; kokun engelmiþ asýl,
Hanemde güller açtý, içi huzur velhasýl…
Yokluðun mutlulukta bittiði yerdir sözün,
Lakin hiç anlamadým; çöpü niye götürdün?..

20 Kasým 2013


Sosyal Medyada Paylaşın: