Lo
KUAFÖR TUNCAY
Çekmeceye oyuncak býrakmýþ oðlu için,
Usturanýn, fýrçanýn, makaslarýn yanýna…
Kýl toplamýþ hýrkasý; cilvesi ya bu iþin…
Akþam dýrdýr edecek. Ne demeli kadýna?
On yaþýnda baþlamýþ çýraklýða bir heves,
Hakaret,küfür,sopa… Böyle girmiþ hayata.
Yetimlik kucaðýnda döverek sevmiþ herkes,
Kolay mý usta olmak böyle bir zanaata!
Þu rahmetli babasý, fakirin oðlu fakir,
Tuncay üçüncü kuþak, asýrlardýr fukara…
Çalýþmak yol mu sanki? Ülkede yanlýþ fikir…
Biraz çýrpýn debelen, sonra da gir mezara!
Umudu çabuk kesmiþ sahici bir huzurdan,
O gün keder az ise mutlu olur durumdan.
Canýný sýkmaz boþa, alýþtýðý çamurdan,
Kiralardan,vergiden,adaletten,yurdumdan…
Evi küçük çok þükür, sahibi pek insaflý,
Sokakta deðil; lakin yuvasýzlýk ince dert…
Fazla mýdýr istese dört tekerlek cafcaflý,
Yetmiyor dört kiþiye þu külüstür mobilet.
Yerleri temiz süpür, tezgâhý sil akþamdan,
Havlular kuru olsun, aynalar da lekesiz…
Yarýn yine ayný iþ; payýn buymuþ yaþamdan,
Sabah gecikme Tuncay, dükkânýn önündeyiz.
Bereket var ki bu gün, dükkânýn önü mahþer…
Bir de düðünse eðer, Tuncay’ýn yüzü güldü.
Herkeste bir acele… Bir kýpýrtý beraber…
Ne oldu arkadaþlar? Ne demek Tuncay öldü!
Hayal olmalýsýnýz, bu gün gerçek olamaz.
Hayat bu kadar zorken, ölüm böyle kolay mý?
Susun, ne olur susun! Öykü böyle kalamaz,
Akýbet ölüm; ama þimdi ölen Tuncay mý?
Vay yetim çýraðým vay! Bak saat sekiz buçuk…
Ne zaman koydun çayý,ne zaman durdu kalbin?
Ekmeðin sýcak daha zeytin de al; kalk çabuk!
Son müþterin o muydu, Azrail’e ne dedin?
Oyuncaðý unutmuþ akþam ki aceleden,
Mobilet bozulunca yine dolmuþa koþmuþ.
Yarýn kaçmýyordu ya, alýrdý çekmeceden.
Nereden bilirdi ki, akþamýn ardý boþmuþ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.