ayşe

uzak bir istanbulda
uzak uzak bir fýndýkzade
orda bir abdullah oturur
turgut’la cemal’le birlikte
dünyadan azade
her gün bir dünya yaratýp durur içinde
kýyametine yedirir
yakýnýmýzdýr

yalnýzlýk içinde
tanýsýz ur gibi büyürken
bir gün ayþe deyiverdi çinden bahseder gibi
ayþe dedi ve geri aldý sözü
siyah beyaz gizli bir fotoðraf düþürmüþ
yerden alýrmýþ gibi telaþla

ama ben ayþeden
aralýk kapýyý anladým
pencerede sardunyayý
kuþlarýn noksansýz döndüðü dünyayý
buruþturulup atýlan sýkýntýyý anladým

görmedim ya çok güzel bir kýz ayþe
saçlarý tozunu alýr abdullahýn
akþam geldiðinde gözlerini hiç yummaz
abdullah söndürür ýþýklarý israf olmasýn
yeþil olur pencere

görmedim ya ayþeden filizi anladým
salýnan dalý anladým incecik ayaklý
kucaðýna bir çiçek bahçesi sýðmasýný
meyve olmayým diye çýrpýndýðýný çaðlanýn

kýpkýzýl bir dudak vardý aðzýnda
ayþe derken
çýrýlçýplaktý
küçük bir çocuk kocaman bir hayvandý
ayþeye geciktiðine piþmandý

istanbul ayþedir þimdi
fýndýkzade ayþede bir semt

ayþeyi görmedim ama
ben baþka iklimleri denizleri de bilmem
bilirim büyük okyanus ne kadar derin

ayþe deyince afet! dedi ya abdullah:
a’dan depremi anladým
y’den yangýný þ’den seli
e abdullahý yarattý

biraz abarttým



ömer faruk hatipoðlu

(araf, 2007)
Sosyal Medyada Paylaşın: