aklým düþüyor baþýmdan ara ara
toplamaya kalksam parçalarýný
parçalanýyorum
içimdeki sesin ardýna düþüyor ellerim
parmaklarým kalemin gýrtlaðýný sýkýyor
kalem
kaðýda kusuyor ölümü
sonra
telef ettiðimiz cümlelere
beyaz elbiseler giydiriyoruz
hiçlik de neymiþ diyor satýrlar
hiç mi hiçliðin göbeðini kesmiþliðimiz var bizim
ve çok defa
adýný koymuþluðumuz yokluðun
yarýþamýyor yüreðim kelimelerle
hem alýþamýyor da
yok yazsam
kocaman bir çokluk vuruyor yüzüme
elim yüzüm gri bir bulut
ve günlerden
pazartesi
canýma battýðýndan olacak virgüller
imlasýz düþler besteliyorum
düþüyorum her bir nakarattan tek tek
hem
biliyor musun
bu ara
yine
çok üþüyorum...