kör

’eflatun bir hüzün saklanýyor güneþin arkasýna
ikimiz de biliyoruz ki
yalan söylüyor sonbahar’

biz
iki ayrý dünyanýn zavallý çocuklarý
ayný gökyüzüne baktýðýmýzý sandýk yýllarca
mevsimleri devirdik cümlelerin üzerine
kalbimiz
hep kýþta kaldý


rüyasý eksik uykularý böldük ciðerinden
sýrtlandýk kabuslarý
iki ucu bir araya gelmezdi yalnýzlýðýn
biliyorduk
ve iki yalnýz
oynamazdý bir aþkta


kaburgasýndan yara alýrken düþlerimiz
elimiz kolumuz hiçliðe bulandý savaþ meydanlarýnda
boydan boya yokluk koktuk
velhasýl
baþtan sona yokluktuk



bilmeden
içine düþtüðün geçmiþin
gayri meþru bu günler doðurduðunu
ve
tecavüze uðradýðýný geleceðin
haram gecelerin sabahýný bekledik

aynalar düþtü gözlerimize
kederleri
paramparça edip kuþandýk
can kýrýðý doldu avuçlarýmýz
en çok

öz’ümüz kör oldu

ve biz en çok
o zaman öldük...