göðsümde uyuttuðum baharlarýn
kar yaðan tarafýný okþuyorum soluksuzca
yeni doðmuþ hüzünlerin
adýný koyuyorum
toprak rengi bir selayla
kundaklarken kucaðýma
anneme soruyorum bazen
’ben seni çok üzdüðümde hani
yanýlýpta
Allah belaný versin mi demiþtin bana’
hilebaz kelimeler yakýyor dilimi
saðýmdan soluma
saplandýkça gayri meþru sancýlar
aþk Allah’tan gelir diyor annem
bela
aþýk olduðundan
soðuk bir yetimhaneye dönüyor aklým
her duvara
kimsesizliði çarpýyor sesimin
gölgem firar ediyor
ayak uçlarýmdan
nereye baksam gri
nereye baksam
kýrýk aynalar
önüme çýkan ilk dilenciye
kaderimi baðýþlasam diyorum
býraksam kederlerimden kalan serveti
çil çil umutsuzluklarý çuvallasam kýrk katýra
kýrk satýrla ortadan ikiye yarmasam geceyi
ve serçeleri
öldürmesem derme çatma saçaklarda
mutsuzluklar secdeye durmasa
kalbimin önünde böyle
yüzü gözü kirli
ve
yurtsuz bir peygamber misali