cesedim olsaydý
bir iþe yarar mýydý bilmiyorum
en azýndan gömülürdü belki bir kenara
yavan dudaklardan bir iki dua edilirdi belki
soðuk ruhum birazcýk ýsýnýrdý belki
bilemiyorum
ne çok ihtimal birikti içimde
göçüp gittikten sonra
ne çok
hem ne çok acý býraktým ardýmda
diyebilmeyi çok isterdim
ama kayýp biri bunlarý yaþatamazdý baþkalarýna
kayýp, bir ayýp gibi hep gizli kalýrdý
kalýrdý insan hep tek baþýna
kuþlar vardý bir zamanlar
evimizin tam üzerindeki çatýda
adýný bilmediðim pek çok cins kuþ
ötüþleri
annemin ninnisiyle birlikte yankýlanýrdý duvarlarda
annemin sesinden çýkan tek bir harfe
canýmýzý vermeye hazýr olduðumuz zamanlardaydý
yani çok çok eski anlarda
biz birbirimizin avuçlarýnda saklardýk sevgimizi
her birimiz
diðerinin sevgisiyle ayakta durur
ve hayata tutunurdu
ne çok
hem ne çok severdik birbirimizi
diyebiliyorum
çünkü bu ömrümüzün tek doðrusuydu
yalnýzlýk kelimesinin
tek bir harfine bile dokunmazdý kalplerimiz
bilmezdik ki biz hiç bunu
ay küçücük ýþýðýný dereye yansýttýðýnda
uyumaya baþlardýk semaya bakýp
ve birbirimize sarýlýp
birçok bedende
ayný ruhu taþýyan nadir insanlardýk
gün geldiðinde
renksiz bir orkestradan çýðlýklarla süslenmiþ
birkaç melodi duyuldu
kulaklarýmýzý kapasak da içimize kadar iþleyen
bu þarký
bizim, sizin bilmediðiniz sýrlarýmýzý açýða çýkardý
bu gizemi alýp götürdüler bizden
artýk tek
tek baþýmýza kaldýk
yalnýzlýðý tanýdýk
o gün sonrasý
yaðan yaðmur bile tenimizi yakýp kavurdu
her birimiz
bir yana savrulduk
ben çocuktum
kaybolmak eylemi ile tanýþmýþtým
bildiðin her yerde titreyerek kaybolmak
hasret dolarak yitip gitmek
yeni yeni öðrendiðim duygulardý
alýp götürdüklerinde bedenimi
ruhumu denize saldým
belki annemi bulabilir dedim kendi kendime
hiç inanmayarak da olsa
çocukluk düþümle saldým gitti oraya
aðýr yük dolu olan mahzenin karanlýðýnda
çaresizlik uzaktan uzaða gözlerime bakýyordu
buraya kuyu diyorlardý
gelecek kötülükle gelsin diye
çocuklarý sakince ve sessizce içine atýyorlardý
hem de içimiz zaten ölü ruhlarla doluyken
bunu yapýyorlardý
kimse bilmiyordu bize ne olduðunu
adýmýza kayýp diyorlardý
kimisi ayýp bir giz gibi
umursamýyordu bile yok oluþumuzu
kimisi de sadece hayallerimize sarýlýp
kendilerini teselli ediyorlardý
tek
tek
tek ölüyorduk
ama cesedimiz bile artýk umursanmýyordu...
(Ýlknur Karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.