dopdoluyum
her gün günahlarýmýn baðýþlanmasýný dileyerek
ve bunu bekleyerek
saatlerimi bitiriyorum
boðuluyorum
çaresizce
geçmiþ çizgisinin üzerinde geleceðe yürüyorum
boyuyorum ellerimi kýrmýzýya
ki maviye bir çizik atýyorum
ölmesin yaþayamadýklarým
ve ölsün yaþadýklarým diye
avuçlarýmda kin saklýyorum
en çok kendime haykýrýyorum
yitik yenilgiler peþinden olmazlara sürülüyorum
ölemiyorum
bir ses arýyorum sürekli
içimdeki çocuða nota öðretsin diye
ben hep arýyorum o sesi
seni de beni de
efsanelere anlatsýn diye
simsiyah bulutlarýn tembel tembel süzülüþünde
görüp göreceklerim dururken
kendimi ayýn yansýmasýna asýyorum
bir kendim izliyorum
ölemiyorum
gece
yavaþ yavaþ girerken sokaða
solgun gökyüzü iyice içine çöküyor
sessizliðim
karanlýðýn dili oluyor
konuþamýyorum
kalbimin içi týka basa dolu
ve öylesine yorgun zihinlerle ilgilenirken
aynaya bir bakýþ atýyorum
kapýsýz duvardan
beynime
kaygý dolu hisler
silsileler ekleniyor
kaldýramýyorum
mýrýldanýyor yýldýz suskunluðuma
meðer susmak ölüm gibiymiþ
ama ben bunu da hissedemiyorum
bedensiz ruhlar gözlerimin önünde
dans ediyorlar kendi gölgeleriyle
ben kendime uygun ruh arýyorum
bulamýyorum
ve ölemiyorum
aksi gibi bu suret can yakýcý bir an gibi
koynuma saplanýyor
senin yüzün
benim hüznümün yansýmasý
öyle durup dururken
ben kendimi öldüremiyorum
ansýzýn dokunuyor rüzgarýn matemi tenime
ama ölemiyorum
ellerime cansýz bir güneþ ýþýðý ýsmarlýyorum
gelip gidenlerle birlikte
son ezgiyi de dinliyorum
boynumda ki yaþam çizgisinin sonuna ulaþýyorum
ama ölemiyorum...
çünkü
galiba
yaþamak istiyorum...
(Ýlknur Karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.