GÖĞÜME SUNU...
Düþlerindi saçlarýmda gezinen
ve suskunun gözlerinde bir kaç damla yaþ.
Üzgün ezgilerde sevinçlerdi
azlýðýn yetindiðiyle aþký sürükleyen zaman,
seni ve yaðmuru en çok ben sevdim.
Gün açmadan sýðýnmak gözlerine,
taze ekmek sýcaklýðý ellerinin bir de;
ýslandýðýmýz yerde anýmsýyoruz bulutlarý,
Göðe salýnan umutlarla
tutuyoruz azlýðýn çokluðundan,
çünkü uzun bir yürüþtür sevmek.
Adýmlarýn gölgesi büyürken akþamlarda
kuþanýp yüzümdeki gülümsemeleri
karþýdan karþýya geçmek var seninle...
Gün önceden su veriyorum
bahçendeki deliþmen çiçeklere
soyunuyorum ayazlar içinde.
Yüz yýllýk duruþunu arýyorum,
geçemiyorum ardýnmýþ düþlerimden
ve senin bulutunla yaðmur oluyorum,
göðün delirircesine yaðdýðý yerde bul beni.
Þimþek þimþek çakýyor gözlerimde
gök, sevmiþliði tanýsýn diye! ...
(LACÝVERT ÖYKÜ VE ÞÝÝR DERGÝSÝ SAYI: 4 SAYFA: 67)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Neslihan YAZICILAR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.