TEŞEKKÜR EDERİM...

Seninle paylaþtýðým bu hayatta,
Beni en çok üzen þey ne biliyor musun?
Sen…
Beni en çok üzen!
Sen…
Ben iyi deðilim artýk,
Eskisi gibi gür deðilim hayata,
Eskisi gibi hür,
Þimdi bu ev olmasa,
Bu araba, bu yaþam,
Bu gülüþümüz, bu küsüþümüz olmasa,
Soðan ekmek derler ya…
Yerim!

Kadýn gibi kadýn deðilim belki,
Ama aç susuz seven kadýnlarýn olduðu filmlerin kahramaný olabilirdim,
Beni tanýyabilseydin görebilirdin…
Þimdi ne bir savaþýn kazananý ne maç sayýsý,
Ne araba sevdasý ne ekmek kavgasý
Hiçbiri ben deðilim!
Hiçbirine, hayatýnýn hiçbir yerine ait deðilim,
Ben iyi deðilim sevgilim,

Ýçimin alevi sönmedi ama gözümün feri kalmadý,
Ýliðime kadar acý…
Çok sevdim ben seni,
Çokça nedensiz biraz nedenli,
Þimdi ne bir karanfil dumaný ne de bir kahvaltý sofrasý,
Hiç konuþmuyorum yine,
Þimdi ha bir mahkeme duvarý ha içimin cansýz yaný,
Taþ duvar derler ya,
Bilirim…
Taþ suda hafiftir, duvar kýrýlýp yine örülebilir,
Hiçbiri ben deðilim!
Hani “yaþamak” derler ya,
Bilirim…
Tadýna varabilecek kadar iyi deðilim!
Teþekkür ederim sevgilim,
Ben iyi deðilim!
Senin deðilim!

ÇiselOnat
’07 Ýstanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: