Kimse yoktu
gecenin gözleri ve tanrý da...
Sadece yön vardý
yeryüzünden, gökyüzüne beyaz
sokaðýn geniþ karnýnda
duvarlarýnda sýrlarý dökülmüþ ayna
aynada gölgeme çarpýyordu kan çanaðý gözlerim
Babamýn elleri deðiyordu ilkin
tel tel savrulan öksüz saçlarýma
sökün ediyordu görmeye
tüyden hafif kirpiklerim
birer ikiþer iniyordu gökyüzünden
tüm kaybettiklerim
çocuklarý öldürülen anneler
ve anneleri ölen çocuklar oy!
hepsi benim
bileklerinden kýrýlan
gözyaþlarýna dokunduðum ellerim
Sözcüklere sýðýnýyordum acýyla
silmek için acýnýn kanlý rengini
ruhumu parçalayýp
bir gece yarýsý acý çekerek doðurduðum sözcüklerde
ah! diyordum acýyla
kainatýn sustuðu dünyaya ah!
Karýncalar geziniyordu yüzümde
parçalanan ruhumun her zerresinde karýncalar
utancýný örtmek ister gibi kaybolan insanlýðýn!
Topraðýn üzerinde
içi boþalmýþ, etekleri vahþetle savrulan dinozorlar
insan etiyle besleniyorlar
Kasýlýyor toprak sancýyla
görmüyor musunuz?