karanlýktan ayrýlýrken hüzün
aþk kendi kendini özgür býraktý
gece çürüdü.
ve aðlamýþ his bulutlarý gibi
içsellik örtüldü
açýldý
hafýzalarda seherin dönüþü
çapsýz ýslýklar uzandý ufuða
sustu gün
seslendi duygular
adýmlara
baþka baþka adýmlara
saçlarý daðýldý mavinin
savruldu bilinçaltýna
kendi içinde kesildi giden ansýzlýklar
dirildi zaman
nedense
her defasýnda
ruhuma hesabý tutulamayan aðlamaklý saatler düþtü
neyse…
....