hüzün býrakýyor gözleri sokaðýn havai fiþeklerde yayýlýyor bir bölümüne kentin kaç ev giriyor görüntü alanýna mutluluk hiç adýn okunmazken defterinde notlarýn siyah geceler devralýrken yalnýzlýðýný kayýp giderken yýldýzlar pencerelerinden gerçeklerin üstünde oynar ses’sizlik bütün evlerin içine dolmuþken gürültüsü ellerimizi çoktan oluruna býrakmýþken
neden ayný ahenkte seyreder kesilecek aðaçlar bilinç, seyyahý olmuþken uzak uzak diyarlarýn açmýþken tezgâhýný umutla geleceðe bu günde apalayan bir düþ bile yokken gördükçe neden bulamadýðým ölümleri Mýsýr’da ayrý, doðuda ayrý kaynarken cadý kazanlarý baþ kaldýranlarýn tepesine inerken firavunlarýn zincirleri avlanýrken insanlar b’alýk b’alýk b’akarken
nasýl söylerim özel þarkýmýzý yayarak bütün sokaða kurarak masalarý,davul düdük çaldýrarak sanki kimse ne olup bittiðini anlamasýn diye kurarak iftar çadýrlarý gibi çadýrlarý uyandýrmadan yerinde sayanlarý dönüp gidersem kendi keyfi kederime içim yanarken bir yanda diðer yanda umrumda olmazsa insanlar geçip gidersem yarasý açýkta kanayanlarý yolunda gitmeyen þeylere hayhuylara eþlik ederek nasýl gülerim bakarak gözlerine ölü çocuklar kalýrsa öldüðüyle hâlâ dizlerinde yatarken annelerinin hayali bedenleri!
18. 8. 2013 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.