’bir þarký söyle dedim rüzgara
ne varsa bildiðim
unuttum dedi’
kifayeti eksik kelimeler doðuyor aklýmýn rahminden
bu yüzden
babasý hiçlik olan cümleler peydahlýyorum
soðuk bir yetimhanenin taþ duvarlarýna
anne yazan çocuklar gibiyim bu ara
ne yana dönsem yüzümü
kimsesizlikle kucaklaþýyorum
ve
sýzýp kalýyorum kollarýnda yalnýzlýðýn
fikrim
kendini kaybediyor
beynimin uçurum diplerinde
menzili kayýp düþlere kurþunlar sýkýyorum
olur olmaz yerinden
býçaklýyorum hayallerimi
kendimi
satýr satýr kana buluyorum
kirpiklerine salýncak kuruyorum Azrail’in
sallandýrýyorum yüreðimin gelmiþ geçmiþ ölümlerini
yaþayanlarýn ruhlarýna hatimler indiriyorum
küfürbaz lisanýmla
üþüyor kemiklerim bu ara
her bir mevsim kýþa tekabül ediyor
ve aralýk kokuyor aðustos
bu ara
en çok kendimden gidiyorum uzaklara
kendimi terkediyorum
ve herkesten çok
kendime küsüyorum!