kýsýr makaralarý sarmaktan caydý kýrgýn yaþamak istemiyordu akþamlarý korkunç bir düþ gördü irin akýyordu hayal etmek yerine birikinti gölüne aþkýn
gülün aðaçlarý inliyordu dost dað,meþeleri,çamlarý eðiyordu üstüne bilinmez yuvalar dökülüyordu aðaçlardan söðüt söðüt,taptaze düþler! anlamýyordu
dikeni batýyordu ince tenine al bulaþýyordu beyaza çatýlarý akan evlerden sokaklar istemiyordu aþký günaha boyayýp suyla sabunla kýrklýyordu
fahiþe deðildi gül bir kokumluk deðildi bahçesi bir bülbül kanatýyordu yüreðini ateþe atýyordu yapraklarýný yine ölmüyordu umudu
neden ölü insanlar geziyordu hâlâ yolunda son nefesini vermemiþti ki gül son yaðmuru yaðmamýþtý daha son filizi çýkmamýþtý upuzun bir yolu vardý bahar artýðý son çiçeði açmamýþtý
duruyordu üstünde yapraðýnýn can suyu!..
13. 8. 2013 / Nazik Gülünay
eski þiirlerimden, yeniden düzenleyerek.
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.