hüzünden öte yol yok...

yokluðumla sýnadý ilahi adalet seni
varlýðýmla gark etti
an la ma dýn…






sen bir düþ gezgini
iflah olmayan kelimelerin yazarý
ters yüz olmuþ
ellerinin silip silip yazdýðý tarihi
düþlerinden tutup
bin kere yüz üstü atsam da seni
yeryüzü masallarýna
kanatlanýp uçamazsýn
o aradýðýn sonsuz maviliðe
boþ kelamlarýn
loþ karanlýklarýnda
hüzünden öte gidemezsin
sokak lambalarýnda çýnlarken sesim...





yine bana geri döneceksin sevgilim
yorgun argýn bakýþlarýn
nasibini almýþ rüzgardan olmayan saçlarýn
o yeþil merdivenli sokakta
ayýn gölgesinde
daðýlmýþ yüzün
ortalýða saçýlmýþ hüzün
yine bana döneceksin sevgilim

ruhumun en dik baþlý haline
en asi koylarýnda

yine
kendini býrakacaksýn dalgalara
çatýk kaþlarýmýn resmini dökerken denize
bir kez daha þiirler okuyacaksýn
rüzgârlý tepelere…




ki sen
dokunamazsýn
sana kurduðum zamana
çamurdan yaptýðým ocaklarýma
ne kadar düþ çalsan da
olmayan melodilerden
müziði kapatamazsýn
sazýnýn tellerine düþmüþken çehrem…





yine bana geri döneceksin sevgilim
evet evet
yüzümü dayayýp göðsüne
içine baktýðýmda
görebiliyorum
koca bir orman kalabalýðý
dal yorgunluðu
aralýk soðuðu
mayýsta kar durmuþ topraðýna
aralýkta hüzün açmýþ yapraðýnda...






yine bana geri döneceksin
çünkü
bir tek ben sevdim seni
gözlerinin karasýnda
avuç avuç denizler taþýdým yurduna
þehirler kurdum
kirpiklerinin arasýna
ilk kez ben öptüm
parmak uçlarýný
korkak ve telaþlý
dudaklarým utanýp
ellerinin arkasýna saklandý
yüzüm gözlerine yaslanýp
sadece aðladý
hatýrladýn mý ?



evet evet
iflah olmazsýn sen
ne kadar düþ biriktirsen de ceplerinde
o kadar yabancýsýn kendi sesine...




þimdilerde...
kendini
kendinde bulamayan ukâla þairim
çok bilmiþ yaným
önce kendinden baþla yolculuða
o vakit ereceksin
hüznün sýrrýna..



(( elçin ))