ÖLDÜĞÜNÜ BİLEYİM

/tedbir koyamazsýn
zamaný belli olmayan bir infilâktýr aþk
yaralanýr insan
ve o acýyla yýlana dâhi sarýlabilir
her þarkýdan gam süzülür
gök aðlar göz aðlar
ömürde ne çok sýzý barýndýrýr yürek
çatlamaz bütünü yine de /



toprak gibi basýp geçtiðin dünler/le yaþýyorum bugünü
yýrtýlan kalbimi diken ellerin
gözlerindeki gülüþ
yüreðinle buluþan yüreðim
baþka bir zamana kaydýrýyor yaþamý

yer gök deniz/in baþka olan yüzü
canlanýyor birden gözümde
dað yalnýzlýðýmdan düz ovaya düþüyorum

içimdeki pür telâþla
sanki eskiyi yaþayacakmýþým gibi
ayný yere koþuyorum


bedenimdeki
yoðun / puslu, katý bir acýyý yaran
o büyü/ lü an/da
yüreðinin gülümseyiþini görmüþtüm gözlerinde
ýþýðýnla eriyip kaybolmuþtu kara
sahi, ben bundan sebep mi sevmiþtim seni


ya sonra
ya sonra
neden acýlaþtý içtiðimiz aþk meyi
nasýl boþaldý birden sevgi sarnýcý


ve sonra karaya bulandý aynadaki yüzün
üzgünüm/ zaman deðiþtiriyor insaný deyiþin
kaldý kulaklarýmda...


kapýda aþk sessizliði asýlý
hata benim/ güvenim sonsuzdu
taa baþýndan anlamalýydým
sen, beni zaten sevemezdin bir ömür boyu


tetikte gözüm
sürekli sendelemekte yaþam
de hadi /bitir artýk sessizliðini
yalnýzca / yalnýzca bir kelime et
öldüðünü bileyim
usandým usumdan, düþürmüyor dilimden adýný...


Hâdiye Kaptan



Sosyal Medyada Paylaşın: