AŞK KELEBEĞİN YAZGISIDIR

/seni sevmemek mümkün mü
mümkünsüz olan tek þey seni sevmemek!
ben hep kendine örtük
açýlmayan bir örtü…/




aþkýn hülyalý dünyasýna dalmaya gör
yoktur zaman ertesi
kokusuyla sarmalandýðýnýn
zerrece gitmeyen hüznü
bulaþýr üstüne boydan boya



kan kýrmýzý gelincik tarlasýnda
gerçeðin bozacaðý büyüyü unutur da
düþeþ gelen taþlarýn
öteki yüzünü görmez olur kiþi


yalan bile olsa
inanmak güzeldir çünkü…


o y s a
gürül gürül akarken
kendi kendini yok etmez nehir
çolak edip bitiren biz / ler
aþk gazileri


unutturup / acemice aldatan
ahmak ýslatan bir saðanaktýr aþk
kül rengi sokaklara daldýrýr
yere basmayan ayaklarýnýn özgürlüðü
akvaryumdaki balýk kadardýr


bitip gittiðini sandýðýmýz
gitmez aslýnda
ortada duran bir sevme hastalýðýyla
hiçbir zaman geçmiþle ödeþemez insan


son sözümü söyledim derken
ve bir mezar taþý dikmiþken bitti dediðine
ne kadar kan kaybedersen kaybet
gizli bir el dokunur tetiðe
çepeçevre kuþatýr seni bir çember
dil susar akýl âvâre gezer
yeniden tazelenir acýlar…


yaþam fýsýltýyla yeþerirken toprakta
sende son bulur
daralýr gök/ yüzü/ nde
pervâne döndüðün
rengine kandýðýn beyaz gece
siyaha döndüðünde
yosunlaþmaya baþlar kaya / sýnanýrsýn


çeperi güdük
kurþuni sabahlarýn koltuk deðnekleri
düzlenmeyen eðrilerinle
ayaða kalkamaz / uyanamazsýn
cennet deyip girdiðin bahçe/nin
cehennem olduðunu görürsün yine


sýrdýr aynanýn arka yüzü
sabahýn sabýrsýzlýðýný duymaz saðýr gece
dinmeyen yaðmur hüznü
güneþ deðmeyen yüreðinin
bu kadar tenha ve bu kadar kalabalýk
atýþlarýný bilmez senden baþka hiç kimse


bir son/bahar þarkýsýyla son bulan
gül kokusudur uçup giden
iki kiþilik harman ateþi söner
âniden kaçýveren bir çocuktur
elinde kalan boþluk


geçmiþin gözlerinde
koyu acýda gizlenir ölüm / görmezsin
aþk kelebeðin yazgýsýdýr gerçekte


Hâdiye Kaptan

Sosyal Medyada Paylaşın: