yoksunuz zamana
adýmlarýmýz hüzün baharlarýný gösteriyor
kimse bilmez oluyor
hayallerin arkasýndan koþulduðunu
tedirgin yeryüzünün ansýzlýðý .
geçmiþin fiillerinde mavi çiçekler gibi
her yeni yetme yaprak
elverdiðince büyümeye çalýþsa da
masum aralýklarla dokunuyor sevmenin öpüþlerine
ve üstelik
tedavülden kalkan birikmiþ hisler
mevsimi bir süreçte durdurmuþ oluyor
ruh inmelerine ererken acý
ah kimin gözlerinde saklý bilinmez .
korkmayýp yüreðini hüzünle deviren anlar
çekilen zamansýzlýklar gibi
ki,,
intiharý cinnet
deliliðin derinliðinde
güller kuruyunca
gün mevsimi kendi içselliðine aðlar
ruhlara yapraklarý düþer
sevdiðim
…