GEÇİT

Esmandan esmana var mý bir geçit?
Tecelligahýnda ef’al karýþýk.
Kahrýna bin türlü zilletim þahit,
Düþtüðüm kuyuda ahval karýþýk.

Üstümde libasým þeklime garip,
Ýçinde bedenim aklýma garip,
Anlamaz kulaklar naklime garip,
Tekvinde durduðum mahal karýþýk.

Erdiðim her mevsim ömrüme suzan.
Bahar diye dolaþtý üstümde hazan.
Yaktý gözlerimden içime sýzan,
Yuttuðum ateþle meþal karýþýk.

Hikmet-i kutsiden sýrlý bir çömlek…
Taþýyor bir þeyler. Ham topraða dek…
Üstüne “ben” yazdým “ben” zannederek,
Gerçeðin içine hayal karýþýk.

Uymadý “ulu” ya ettiðim fikir,
Uluyup adýmý koydular hakir.
Gayriye aldanýp etmedim tekbir,
Hilkatin özüne zeval karýþýk.

Affet Yaradan ki; hep evindeydim.
“Ol” emri içinde hep derindeydim.
Zamanýn, olmayan bir yerindeydim,
Cümle olanlara cemal karýþýk.

Zannýmdý doðacak büyük mucize,
Sanarken izzeti, yaraþýr acize.
Böylece can verdim o büyük hacze,
Kandýðým hayata masal karýþýk.

29.06.2013

Sosyal Medyada Paylaşın: